Miód cz.V
LECZENIE CHORÓB SERCA I UKŁADU KRĄŻENIA
Działanie lecznicze
Miód niezależnie od odmiany i miejsca pochodzenia charakteryzuje się korzystnym działaniem na serce i układ krążenia. Zwiększa siłę skurczu i wydolność mięśnia sercowego, rozszerza naczynia wieńcowe serca i polepsza krążenie. Miód obniża ciśnienie tętnicze krwi, działa przeciwarytmicznie oraz zwiększa diurezę.
W terapii miód stosuje się przede wszystkim jako środek wspomagający podstawowe leczenie. Samodzielnie miód podawany jest w lekkich schorzeniach, początkowych fazach procesu chorobowego lub zapobiegawczo.
Najczęściej miód stosuje się w leczeniu nerwicy oraz zaburzeń akcji serca. W wyniku systematycznego przyjmowania miodu ustępują subiektywne objawy choroby, takie jak ból w okolicy serca, zmęczenie i napięcie nerwowe. Pojawia się lepsze samopoczucie i spokojniejszy sen.
Miód wykorzystywany jest jako środek wspomagający w niewydolności serca. Z dobrym skutkiem stosowany jest on u chorych z przewlekłym sercem płucnym.
Dobre efekty po podaniu miodu obserwowano także w chorobie niedokrwiennej serca. Miód przyjmowany przez dłuższy czas hamuje rozwój procesu miażdżycowego, zmniejsza lub eliminuje całkowicie dolegliwości towarzyszące dusznicy bolesnej, a także zmniejsza szkodliwe oddziaływanie glikozydów nasercowych na organizm człowieka.
Korzystne działanie miodu stwierdzono w przypadku choroby nadciśnieniowej. Wykorzystuje się to z powodzeniem u kobiet w ciąży cierpiących na nadciśnienie tętnicze, które nie mogą zażywać leków syntetycznych.
Sposoby podawania i dawkowanie
Najczęściej w przypadkach chorób serca i naczyń przyjmuje się 1-2 łyżki stołowe miodu 3 razy dziennie, po rozpuszczeniu w 1/2 szklanki ciepłej wody. Zakładając, że 1 łyżka miodu waży średnio 20 g, odpowiada to 60-120 g dziennie. Najlepiej jest przyjmować miód na godzinę przed lub godzinę po posiłku. Czas trwania leczenia wynosi przeciętnie 6 tygodni.
Według niektórych specjalistów miód powinno się rozpuszczać w naparach z surowców witaminowych i flawonoidowych, takich jak owoc głogu i owoc dzikiej róży, zwłaszcza w chorobie nadciśnieniowej i przy osłabieniu mięśnia sercowego. Do szklanki ostudzonego naparu, przygotowanego z łyżki stołowej owoców i 1/2 l wody, dodaje się 1-2 łyżki stołowe miodu i pije po pół szklanki, 3 razy dziennie. Osoby nie tolerujące bezpośredniego spożywania miodu, mogą go rozpuszczać w przegotowanym i ostudzonym mleku. Nie wskazane jest natomiast u osób chorych na serce przyjmowanie miodu z gorącą herbatą lub innymi gorącymi płynami, ze względu na działanie napotne.
Nieco inne dawkowanie miodu zaleca się w chorobie nadciśnieniowej i w miażdżycy naczyń wieńcowych. Miód zmieszany w równych częściach z sokiem ze świeżych warzyw (buraki, marchew, chrzan) pije się po pół szklanki, 3-4 razy dziennie przed jedzeniem. Kurację prowadzi się przez 2 miesiące. Sposób ten traktuje się jako uzupełniający podstawowe leczenie.
O pomyślnych wynikach leczenia w dużym stopniu decyduje zastosowanie odpowiedniej dla danego schorzenia odmiany miodu. W leczeniu nerwicy oraz zaburzeń akcji serca najkorzystniejsze są miody o wysokiej zawartości terpenów, takie jak lawendowy, kozłkowy, melisowy, kasztanowy i nostrzykowy. Działanie obniżające ciśnienie tętnicze krwi wykazuje miód lipowy i nostrzykowy. Z kolei w leczeniu miażdżycy stosuje się miody: gryczany, spadziowy ze spadzi z drzew iglastych, rzepakowy i malinowy.
Korzystną rolę w leczeniu chorób serca i naczyń krwionośnych odgrywają również miodowe komponenty (ziołomiód głogowy i pokrzywowy) oraz miody nektarowe z dodatkiem 1% koncentratu z aronii i melisy.
LECZENIE ZABURZEŃ NERWOWYCH
Działanie lecznicze
Miód odznacza się łagodnym działaniem uspokajającym, nasennym i zmniejszającym skutki nadmiernego napięcia nerwowego. Leczy także niektóre zaburzenia psychiczne.
Miód wpływa na poprawę czynności ośrodkowego układu nerwowego, przyczynia się do odnowy sił psychicznych organizmu, a także wzmaga intensywność pracy umysłowej. Podawanie miodu dzieciom wpływa korzystnie na ich rozwój psychiczny i umysłowy oraz przyczynia się do zwiększenia odporności na zakażenia. Działanie miodu okazało się szczególnie skuteczne u dzieci znerwicowanych.
Miód wpływa korzystnie na osłabiony system nerwowy, szczególnie w stanach przemęczenia pracą umysłową, wyczerpania psychicznego, wycieńczenia, apatii i otępienia starczego. Miód ze względu na właściwości uspokajające ułatwia leczenie przewlekłej bezsenności. Poleca się go zwłaszcza osobom starszym i dzieciom, a także ludziom nerwowym i przepracowanym. Miód ułatwia zasypianie i polepsza sen.
Miód okazał się dobrym środkiem leczniczym w zwalczaniu samoistnego bólu głowy, zwłaszcza pochodzenia migrenowego. Jest także cennym środkiem wspomagającym terapię nerwic różnego pochodzenia. Korzystne efekty lecznicze uzyskano na przykład w nerwicach połączonych z bezsennością oraz nerwicy neurastenicznej, charakteryzującej się naprzemiennymi stanami pobudzenia i astenii. Miód z powodzeniem stosowany jest w stanach depresyjnych. Z dobrym skutkiem podaje się go również chorym na schizofrenię.
Warto dodać, że miód osłabia działanie używek, takich jak kawa, tytoń i alkohol, zmniejszając tym samym występowanie chorób o podłożu nerwowym. Ustępowanie zespołów astenicznych i psycho-organicznych stwierdzono także w trakcie leczenia miodem osób skażonych promieniowaniem jonizującym po awarii elektrowni atomowej w Czernobylu.
Sposoby podawania i dawkowanie
Sposób przyjmowania miodu i jego ilość zależą od rodzaju schorzenia. Na ogół w lżejszych przypadkach stosuje się go samodzielnie, w cięższych natomiast łącznie z podstawowym leczeniem.
Przeciętnie w celach uspo-kajających i nasennych oraz w nerwicach poleca się przyjmowanie 1-2 łyżek stołowych miodu 3 razy dziennie (60-120 g). W schorzeniach psychicznych stosuje się dawki od 250 do 300 g dziennie.
Leczenie rozpoczyna się od małych dawek, które stopniowo ulegają zwiększeniu. Miód przyjmuje się po rozpuszczeniu w ciepłej, przegotowanej wodzie, na godzinę przed posiłkiem, a wieczorem na pół godziny przed snem. Leczenie prowadzi się przez 6 tygodni. Po kilkutygodniowej przerwie kurację można powtórzyć. Według niektórych specjalistów u osób nerwowych, szczególnie u osób starszych i dzieci, wystarczy codzienne spożywanie 1 - 2 łyżeczek miodu przed snem.
Przy bezsenności dobre efekty uzyskuje się, pijąc na godzinę przed snem szklankę naparu z następujących surowców zielarskich: kwiatów pierwiosnka, kwiatów lawendy, korzenia kozłka, ziela dziurawca i szyszek chmielu. Do szklanki naparu sporządzonego z 1 łyżki stołowej mieszanki dodaje się 2 łyżki stołowe miodu. Działanie uspokajające i nasenne wykazuje także miód nostrzykowy.
W celu wzmocnienia działania miodu na ośrodkowy układ nerwowy wskazane jest łączenie go z sokami lub płynnymi wyciągami roślinnymi, na przykład z nalewką lub intraktem z kozłka, a także z intraktem z głogu. Do 100 g miodu dodaje się 10 g leku płynnego i po wymieszaniu przyjmuje 1 łyżeczkę przed snem.
Istotny wpływ na pomyślny przebieg leczenia ma zastosowanie odpowiednich miodów odmianowych. I tak w przypadku nerwic najbardziej odpowiednie są miody o dużej zawartości terpenów: lawendowy, kozłkowy, melisowy i koniczynowy. Cenne właściwości uspokajające i nasenne wykazuje także miód lipowy. W stanach wyczerpania psychicznego i nerwicach dobre efekty daje miód gryczany i lipowy, a w przypadku astenii - miód kasztanowy i rozmarynowy. Przykładem gotowego preparatu jest miód z dodatkiem 1% koncentratu z melisy. Wykazuje on działanie uspokajające w nerwicy i zaburzeniach snu. W apatii i wyczerpaniu psychicznym polecany jest także miód ziołowy Betulamel.
