Miód cz. IX

Miód stanowi także cenny środek w leczeniu zapalenia jelita cienkiego, zwłaszcza u dzieci. W tym schorzeniu szczególnie skutecznie działa on po rozpuszczeniu w soku jabłkowym lub naparach z surowców zielarskich, takich jak ziele krwawnika, liść pokrzywy, kwiat nagietka i ziele tysiącznika. W nieżytach jelit u małych dzieci stosuje się mocną herbatę z łyżeczką miodu i karmienie 2 razy dziennie utartym jabłkiem.

W tym miejscu należy jednak wspomnieć o publikacjach w fachowych czasopismach zachodnich o możliwości zatruć niemowląt, nawet śmiertelnych, toksyną tężcową obecną w miodzie. Toksyna ta wytwarzana była przez przetrwalniki bakterii beztlenowych Clostridium tetani obecnych w miodzie. Badania własne nie potwierdziły tych doniesień, wykazały jednak występowanie w miodzie licznych przetrwalników bakterii beztlenowych, w tym chorobotwórczych dla człowieka. Stąd nie powinno się podawać miodu niemowlętom, które nie mają jeszcze w pełni wykształconego układu odpornościowego i obecność drobnoustrojów beztlenowych może wywołać u nich biegunki. Dzieci starsze i dorośli nie są narażeni na tego rodzaju zagrożenia.

W chorobach wątroby i dróg żółciowych miód stosuje się samodzielnie lub łącznie z podstawową terapią. Najczęściej przyjmuje się go w ilości 1-2 łyżek stołowych 3 razy dziennie (60-120 g), na godzinę przed jedzeniem, po rozpuszczeniu w 1/2 szklanki ciepłej wody, soku jabłkowego lub naparu z ziół. Dzieciom podaje się miód 3 razy dziennie po łyżeczce od herbaty (maksymalnie 30 g dziennie). Czas leczenia wynosi 2-3 miesiące, a po 1-2-miesięcznej przerwie terapię można kontynuować.

W niektórych schorzeniach wątroby i dróg żółciowych miód połączony w równych częściach z sokiem z cytryny i olejem z oliwek stosuje się 3 razy dziennie po łyżce stołowej przed jedzeniem. Po zażyciu preparatu wskazane jest położenie się na prawym boku na 25-30 minut.

W leczeniu kamicy żółciowej jako czynnik wspomagający działa napar z ziela biedrzeńca i owoców dzikiej róży z łyżeczką miodu, przyjmowany 2-3 razy dziennie. Do przygotowania naparu używa się po łyżce stołowej powyższych ziół.

Dobre wyniki leczenia miodem uzyskano w przypadku zakażeń przewodu pokarmowego u niemowląt i małych dzieci, a także w ostrym zapaleniu żołądkowo - jelitowym u dzieci w wieku szkolnym. Użycie miodu było skuteczne zarówno w zakażeniach wywołanych przez bakterie (Salmonella, Shigella, enterotoksyczne pałeczki Escherichia coli, Klebsiella), jak i wirusy (rotawirusy typu ludzkiego i adenowirusy). W obu przypadkach miód stosowano doustnie w stężeniu 2% w płynie elektrolitowym. W wyniku leczenia uzyskano wyraźne skrócenie czasu trwania biegunek w porównaniu z klasyczną metodą leczenia tego schorzenia, polegającą na łącznym podawaniu glukozy i elektrolitów we wlewie dożylnym i stosowaniu antybiotyków.

Do leczenia schorzeń żołądkowo - jelitowych odpowiednie są następujące miody odmianowe: akacjowy, nostrzykowy, mniszkowy, macierzankowy i tymiankowy. Szczególny wpływ w stanach skurczowych żołądka i jelit mają miody: lawendowy, słonecznikowy, tymiankowy, miętowy oraz melisowy. W zaburzeniach łaknienia celowe jest stosowanie miodu miętowego, w zaparciach - miodów spadziowych i z drzew owocowych, natomiast w biegunkach - miodu koniczynowego. Korzystny wpływ na przebieg leczenia schorzeń wątroby i dróg żółciowych mają szczególnie miody: miętowy, słonecznikowy i mniszkowy, a także rzepakowy, malinowy i wielokwiatowy.

Liczni specjaliści zwracają uwagę na znaczenie miodowych komponentów w chorobach przewodu pokarmowego. Wartościowym środkiem pomocniczym w zapaleniu żołądka, zwłaszcza na tle nerwowym, są ziołomiody: świerkowy, rumiankowy i pokrzywowy. Pomocniczo w chorobie wrzodowej żołądka i wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego stosowany jest ziołomiód rumiankowy. Wykazuje on cenne działanie lecznicze także w nieżycie jelit u dzieci i dorosłych, wzdęciach oraz bolesnych kolkach jelitowych u niemowląt.

Systematyczne przyjmowanie ziołomiodów, przede wszystkim rumiankowego, normalizuje czynność wątroby, przyspiesza proces jej wyleczenia, zwłaszcza u chorych z wirusowym zapaleniem wątroby, a także w stanach zapalnych wątroby wywołanych długotrwałym przyjmowaniem leków.

Leczenie innych chorób wewnętrznych

Miód stosowany jest także wspomagająco w chorobach układu moczowego, takich jak ostre i przewlekłe zapalenie nerek, zapalenie pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych, przewlekłe owrzodzenie pęcherza moczowego, kamica nerkowa i pęcherza moczowego, a także nietrzymanie moczu u osób starszych. Przyjmowanie miodu prowadzi w wielu przypadkach do uzyskania znacznej poprawy stanu zdrowia. Miód stosowany w miejsce glukozy umożliwia także usuwanie obrzęków spowodowanych niewydolnością nerek.

W schorzeniach układu moczowego miód przyjmuje się 3 razy dziennie na 45-60 minut przed jedzeniem po rozpuszczeniu w ciepłej wodzie, przy czym dawka dzienna wynosi od 50 do 80 g, a niekiedy 120 g. Poleca się dodawanie miodu do naparów z następujących surowców zielarskich: kwiatu podbiału, liści borówki brusznicy, owoców dzikiej róży oraz kwiatu wrzosu. Szklankę naparu przygotowuje się na ogół z 1 łyżki stołowej surowca.

Miód zapobiega tworzeniu się piasku i kamieni w nerkach i pęcherzu moczowym. W schorzeniach tych korzystne jest przyjmowanie miodu w naparze z ziela biedrzeńca i owocu dzikiej róży w ilości 2-3 szklanek ciepłego płynu dziennie. Niektórzy apiterapeuci polecają w kamicy nerkowej mieszaninę oleju z oliwek, soku cytrynowego i miodu.

W schorzeniach nerek, dróg moczowych i gruczołu krokowego poleca się przyjmowanie następujących miodów odmianowych: wrzosowego, akacjowego i lipowego.

W przypadku schorzeń zapalnych układu moczowego i kamicy moczowej korzystne jest także przyjmowanie ziołomiodu pokrzywowego i rumiankowego. Cenne działanie wykazuje miód ziołowy Betulamel wytwarzany z soku brzozowego. Łączy on w sobie moczopędne i odtruwające działanie miodu i składników roślinnych, dzięki czemu może być stosowany w zapaleniu nerek, kamicy moczowej i zaburzeniach przemiany materii. Do łagodnych środków moczopędnych zalicza się także miód z dodatkiem 1% koncentratu z pokrzywy.

Miód wykorzystuje się u chorych na cukrzycę. Najczęściej podaje się go zamiast cukru w ilości 25-30 g dziennie. W każdym przypadku przyjmowanie miodu należy jednak konsultować z lekarzem.

Najbardziej odpowiednie dla diabetyków są miody zawierające dużą ilość fruktozy, takich jak akacjowy, gryczany, lipowy, koniczynowy i malinowy. Działanie wspomagające w cukrzycy wykazuje także ziołomiód pokrzywowy oraz miód z dodatkiem 1% koncentratu z pokrzywy.

Należy zaznaczyć, że miód jest dobrym środkiem zapobiegawczym i leczniczym w niedokrwistości spowodowanej niedoborem żelaza. Miód podwyższa poziom hemoglobiny we krwi na skutek tego, że żelazo w nim obecne, mimo niewielkiej zawartości (1 mg w 100 g miodu) jest przez organizm ludzki dobrze przyswajalne. Dla porównania można podać, że z miodu jest ono przyswajalne w 60%, podczas gdy z produktów spożywczych tylko w granicach 10-25%.

Warto także wspomnieć o miodzie z dodatkiem 1% koncentratu z pokrzywy jako środku remineralizującym, uzupełniającym braki biopierwiastków w organizmie, a także stymulującym przemianę materii. Miód z dodatkiem 1% koncentratu z aronii może być natomiast stosowany, dzięki dużej ilości witamin, u rekonwalescentów i osób ogólnie osłabionych.

Ostatnio mówi się o korzystnym działaniu miodu w chorobach nowotworowych. Z jednej strony ma on wzmagać działanie cytostatyków, a z drugiej strony zmniejszać możliwości przerzutów komórek nowotworowych do innych tkanek.