Jakie potrzeby zaspokaja uczestnictwo w UTW.?

Program UTW stawia sobie ambitne założenie - uwzględniania wszelkich możliwych oczekiwań swoich słuchaczy. Wyniki dotychczas prowadzonych badań upoważniają mnie do wyartykułowania potrzeb intelektualnych (wiedzy, nowych kompetencji). Równie ważne są: chęć poznania grona nowych osób, pożyteczne wypełnienie nagromadzonego wolnego czasu, ucieczka przed samotnością, zaspokojenie ambicji, kontynuacja zainteresowań, poczucie bezpieczeństwa potrzeba bycia użytecznym - służenie drugiemu człowiekowi, poprawa kondycji psychicznej i fizycznej, potrzeba facylitacji - wzmocnienia grupowego, potrzeba więzi społecznych, sympatii, przynależności, współżycia koleżeńskiego, potrzeba aktywności. Realizacja tych potrzeb daje wsparcie, pomoc koleżeńską, podnosi samoocenę, powoduje zmianę dotychczasowego stylu życia, buduje pozytywne myślenie o sobie, dostarcza przeżyć natury emocjonalnej, daje możliwość własnej kreacji, twórczości, poprawia relacje z rodziną.

Pierwszy polski Uniwersytet III wieku powstał w 1975r. w Warszawie.
Celem Uniwersytetów Trzeciego Wieku jest włączenie osób starszych do kształcenia ustawicznego, aktywizacja intelektualna, psychiczna i fizyczna słuchaczy jak również opracowanie metod edukacji i wdrażanie profilaktyki gerontologicznej.

Formy kształcenia osób starszych:

Działalność dydaktyczna - obejmuje wykłady z takich dziedzin nauki jak: historia, socjologia filozofia, medycyna, geografia, sztuka.
Zajęcia kulturalno - rekreacyjne: spotkania z ciekawymi ludźmi (spotkanie z malarzem, rzeźbiarzem, etnografem, archeologiem), spacery z przewodnikiem, wycieczki autokarowe,
Warsztaty i sekcje zainteresowań: (warsztaty rękodzieła artystycznego, warsztaty malarskie, sekcja piosenki, gimnastyka rehabilitacyjna, zajęcia na basenie).

Obecnie osoby starsze stanowią prawie 13% polskiego społeczeństwa, a liczy się, że za 15 lat będą już stanowić 17% ogółu ludności w Polsce. Przemiany ekonomiczne, gospodarcze, postęp techniczny i ekonomiczny sprawiły, że to właśnie ta grupa polskiego społeczeństwa najmniej zyskała na tych przeobrażeniach jakie dokonywały się na świecie i w Polsce w ostatnich latach. Często osoby te musiały rezygnować z dalszej edukacji, z przyczyn ekonomicznych czy losowych. W efekcie tego pozostają niezaspokojone takie potrzeby jak: potrzeba samokształcenia, potrzeba poznawania środowiska, potrzeba poszerzania wiedzy i umiejętności, potrzeba wykonywania społecznie użytecznych działań, potrzeba bycia uznanym za część społeczeństwa, grupy, potrzeba wypełnienia wolnego czasu, potrzeba utrzymywania więzi towarzyskich, potrzeba stymulacji psychicznej i fizycznej, a także możliwość realizacji młodzieńczych marzeń, które były dotychczas nie do pogodzenia z życiem zawodowym i obowiązkami wobec rodziny.

Cele Uniwersytetów Trzeciego Wieku:

upowszechnianie inicjatyw-edukacyjnych,
aktywizacja intelektualna, psychiczna, społeczna i fizyczna osób starszych,
poszerzanie-wiedzy i umiejętności seniorów,
ułatwianie kontaktów z instytucjami takimi jak służba zdrowia, ośrodki kultury, ośrodkami rehabilitacyjnymi i innymi,
angażowanie słuchaczy w aktywność na rzecz otaczającego ich środowiska,
podtrzymywanie więzi społecznych i komunikacji międzyludzkiej wśród seniorów.

Udział w zajęciach Uniwersytetu Trzeciego Wieku, przyjęcie na siebie obowiązków słuchacza, konieczność wyboru określonej formy zajęć, planowanie własnego czasu powoduje, że człowiek czuje się bardziej potrzebny i odczuwa sens swojego istnienia. Zainteresowanie nowo poznanymi zjawiskami i zdobytymi wiadomościami pozwala starszej osobie na mobilizację zarówno psychiczną, jak i fizyczną oraz powoduje wzrost jej aktywności życiowej.

Osoby starsze na UTW zaspokajają swoje zainteresowania poznawcze, udział w wykładach utw pozwala na zrozumienie i lepsze funkcjonowanie w ciągle zmieniającej się rzeczywistości, poznanie nowych osób zbliżonych wiekiem, o podobnych zainteresowaniach i problemach, nawiązanie nowych znajomości i przyjaźni. Wszystko to przeciwdziałać będzie samotności osób starszych umożliwiając im aktywne włączenie się w sprawy miasta i innych jego mieszkańców. Udział w zajęciach Uniwersytetu Trzeciego Wieku, przyjęcie na siebie obowiązków słuchacza, konieczność wyboru określonej formy zajęć, planowanie własnego czasu powoduje, że człowiek czuje się bardziej potrzebny i odczuwa sens swojego istnienia.

Zainteresowanie nowo poznanymi zjawiskami i zdobytymi wiadomościami pozwala starszej osobie na mobilizację zarówno psychiczną, jak i fizyczną oraz powoduje wzrost jej aktywności życiowej.

Różności:

Celami projektu jest podniesienie aktywności społecznej osób w wieku poprodukcyjnym, stworzenie miejsca, gdzie starsze osoby mogłyby spotkać się, nawiązać przyjaźnie, wymieniać poglądy i doświadczenia oraz uczyć się nowych rzeczy.

Uniwersytety Trzeciego Wieku są chyba najbardziej popularną i wielopłaszczyznową formą włączenia osób starszych w proces kształcenia ustawicznego. Pozwalają na aktualizowanie i poszerzanie wiedzy seniorów, na zwiększanie ich aktywności intelektualnej, fizycznej oraz zapobiegają ich wyłączeniu z życia społecznego. Jak zauważył Pan Minister Jarosław Zieliński, w działaniu Uniwersytetów Trzeciego Wieku ważna jest zarówno edukacja, a więc sam proces kształcenia ustawicznego osób starszych, jak i szeroko rozumiane zaangażowanie, dzięki któremu Uniwersytety pełnią rolę nie tylko dydaktyczną, ale i ważne funkcje społeczne.W Polsce Uniwersytety Trzeciego Wieku przyjmują różne formy organizacyjne.

Najliczniejszą grupę stanowią Uniwersytety Trzeciego Wieku funkcjonujące jako stowarzyszenia. Obok nich tworzone są Uniwersytety Trzeciego Wieku przy szkołach wyższych, centrach kształcenia ustawicznego, domach kultury, ośrodkach pomocy społecznej itp. Zainteresowanie Uniwersytetami Trzeciego Wieku nieustannie wzrasta: obecnie ich liczba dochodzi do 90, a zbyt duża ilość chętnych uniemożliwia przyjęcie wszystkich do grona słuchaczy.

Starość i starzenie się - to pojęcia, które nie zostały jeszcze jednoznacznie zdefiniowane, zarówno przez nauki biologiczne jak i społeczne. Pierwsze z tych pojęć traktowane jest jako zjawisko, faza życiowa, drugie natomiast jest procesem.

Starość jako etap, stan w życiu człowieka ma charakter statyczny, starzenie się natomiast, traktowane jako proces rozwojowy jest zjawiskiem dynamicznym. Starość nie powinna być utożsamiana z chorobą, gdyż jest etapem rozwoju osobniczego następującym po okresie dojrzałości.

Do najczęściej spotykanych zalicza się 4 okresy starości:60-69-wiek początkowej starości , 70-74 lata - wiek przejściowy między początkową starością a wiekiem ograniczonej sprawności fizycznej i umysłowej, 75-84-wiek zaawansowanej starosci,85 lat i więcej-niedołężna starość.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), za początek starości uznaje 60 rok życia. Wyróżnia w niej 3 zasadnicze etapy: od 60 do 75 roku życia - wiek podeszły (wczesna starość), od 75 do 90 r. .ż wiek starczy(późna starość), 90 r. .ż i powyżej-wiek sędziwy (długowieczność).