Jak pomóc najbliższym?
Zadaniem prawidłowo funkcjonującej rodziny jest zrozumienie potrzeb osób jej najbliższych, wzięcie odpowiedzialności za starszych krewnych i zorganizowanie im opieki w miejscu zamieszkania bądź opieki instytucjonalnej w domu pomocy społecznej, zakładzie opiekuńczo-pielęgnacyjnym czy też prywatnym domu opieki.
Jak pomóc najbliższym, jaką wybrać dla nich formę pomocy, aby mieli oni poczucie bezpieczeństwa i pewność, że w trudnych momentach mogą liczyć na rodzinę lub życzliwe im osoby? Przede wszystkim należy z nimi szczerze porozmawiać, poznać ich prawdziwe życzenia, oczekiwania, wysłuchać, wyjść z propozycją opieki środowiskowej lub instytucjonalnej, wytłumaczyć, iż z uwagi na pracę zawodową nie jesteśmy w stanie osobiście zapewnić całkowitej opieki.
Wśród ludzi starszych spotyka się wiele osób, które cenią sobie niezależność, otwartość, chęć bycia aktywnym, utrzymują i nawiązują kontakty towarzyskie. Są to nierzadko osoby spotykające się w Klubach Seniora, wyjeżdżające na turnusy sanatoryjne, uzdrowiskowe, korzystające z ofert domów dziennego pobytu, a w miarę pogarszającego się stanu zdrowia decydujące się na zamieszkanie w domach pomocy społecznej czy prywatnych pensjonatach. Pobyt w placówce zabezpieczającej całodobową opiekę nie jest dla nich tarumatyzujący, wręcz przeciwnie daje im poczucie bezpieczeństwa, możliwość poznania nowych ludzi, sytuacji oraz rozwijania dotychczasowych zainteresowań.
Z całą pewnością zamieszkanie w domu pomocy społecznej wymaga od osoby decydującej się na ten krok umiejętności akceptacji zmian. Wiąże się to również z ograniczeniem kontaktów z najbliższą rodziną, odseparowaniem od problemów życia codziennego, jak i z nim związanych radości. Osobom, które nie potrafią zmienić swojego miejsca zamieszkania a tym samym odnaleźć się w nowym środowisku, poradzić można skorzystanie z opieki środowiskowej realizowanej przez właściwy terenowy ośrodek pomocy społecznej czy też skorzystanie z agencji opiekuńczo-pielęgniarskich. W tej sytuacji podjęcie decyzji o zatrudnieniu opiekunki pozwoli zabezpieczyć opiekę nad osobą starszą bez narażania jej na konieczność akceptacji nowego otoczenia oraz umożliwi rodzinie kontynuację pracy zawodowej. Pamiętajmy przy tym, że sprawujący opiekę powinni pozostawić seniorom naszej rodziny określony zakres samodzielności, aby pomimo ograniczeń wynikających ze stanu zdrowia mogli cieszyć się życiem, ale przede wszystkim czuć się potrzebni i użyteczni.
Nie ulega wątpliwości, że okres adaptacji do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej najłatwiej przebiega u osób samotnych, które od wielu lat nauczyły się żyć w samotnie, niekoniecznie w samotności. Podczas pobytu w takiej placówce osoby starsze mają znacznie większe możliwości nawiązywania kontaktów społecznych z wybranymi przez siebie pensjonariuszami, uczestnictwa w imprezach okolicznościowych np. spotkania z ciekawymi ludźmi.
Mentalność społeczna w zakresie sposobu zabezpieczenia opieki nad osobami starszymi zmienia się z roku na rok. W niedalekiej jeszcze przeszłości pobyt osoby starszej w domu pomocy społecznej był napiętnowany, traktowano go jako coś gorszego, przymusowego, "coś czego sami seniorzy i ich rodziny wstydzili się". Wystarczyło kilka lat intensywnych przemian, aby świadomość społeczna w tej materii uległa dużym zmianom. Jakże często spotyka się sytuacje, kiedy seniorzy jeszcze z zachowaną sprawnością psychofizyczną zabiegają o przyjęcie do domu pomocy społecznej. Dla wielu z nich jest to właściwe miejsce na jesień swojego życia.
